نيم قرن زندگيش را

دلواپسي بودن ونبودنش را

 طغيان و مستيش را

 درتعليقي عاشقانه

خيام نامي معني كرد

پيغام را پيچيده در هديه اي زيبا

دلدار برايش آورد

هديه اي پرمعني

در گذرگاه تنگ از خواستن و نتوانستن

مضطرب از تكفيرها و تقبيح ها

زخمي از سيم خاردارهاي سنت ها وعصبيت ها

با كوله باري  از رندي و دلدادگي

چهره در نقاب آفتاب كشيده

انباني به دستش داد

كه اگر خودش را در آن ميگذاشت

فقط كفش هاي پاشنه بلندش بيرون ميماند

جغدي را ديد

كه سرك ميكشيد و ور ميزد

بي وقفه دور مي شد

نگران از هجوم باز ها...

اما....

اسارتي اين چنين...؟!؟

عاشق ترين معشوق را نسزد...!

شتابان هديه به دست رفت و

اما شرمنده ...

 به بي عرضگي خود خنديد